Λήθαργος

Ζούμε σε εποχές παράξενες, επικίνδυνες. Σε εποχές που η φωνή καί η ζωή δεν έχουν σχεδόν καμία αξία. Κυνικό μα αληθινό. Καί να θες να το καταρρίψεις προλαβαίνει να σε καταρρίψει αυτό. Με μία απόλυση, με έναν θάνατο. Μένεις να κοιτάς αποσβολωμένος τα γεγονότα. Απορείς με το τι είναι αληθινό πλέον σε αυτό το μπουρδέλο που ζούμε. Τι είναι δίκαιο. Τι είναι ανθρώπινο. Κοιτάς γύρω σου τους ανθρώπους να στέκουν σιωπηλοί υπομένοντας αυτή την τιμωρία που τους έχουν επιβάλλει. Δουλεία - σπίτι - δουλειά. Γιά έναν μισθό της πείνας. Την υγειά μας να έχουμε να δουλεύουμε. Αυτό είναι το μότο της εποχής. Δεν υπάρχει καί καμία φωνή να σε ξεσηκώσει, να σε αφυπνίσει. Τα Μέσα έγιναν σκυλάκια των μεγαλοπαραγόντων. Αν είσαι πολύ δημοσιογράφος σε διώχνουν. Άλλους τους σκοτώνουν. Ανάλογα με το ποιόν ενοχλείς καί τι θίγεις. Πλέον όσα λιγότερα ξέρεις τόσο καλύτερα. Καί γιά όσα λιγότερα μιλάς τόσο πιό σωστά. Αποχαυνωμένοι κοιτάμε τις ειδήσεις. Τα στρινγκ στη Μύκονο, μοντέλα - πορνοστάρ, τηλεοπτικά πανηγύρια με live μουσική, τον καιρό στο Star γιά να χαζεύουμε τον κώλο της Πετρούλας καί για να μαθαίνουμε ποιά θα γυρίσει την επόμενη τσόντα. Πολλοί από αυτούς που κοιτάνε σα ζόμπι τους δέκτες, κάποτε πήγαν κόντρα στα τανκς στο Πολυτεχνείο, σε Χούντες. Καί τώρα τους τρέχουν τα σάλια με τα πλάνα από τις παραλίες. Για τη νεολαία δεν ξέρω πόσο μπορώ να είμαι αισιόδοξος. Μυαλό υπάρχει. Αλλά ξοδεύεται σε online games, σε γκόμενες καί γκόμενους, σε ακριβά αμάξια καί ρούχα, στην υιοθέτηση ενός στυλ δήθεν ροκ που τους έχουν πλασάρει. Η ουσία όμως χάνεται. Δεν υπάρχουν πρότυπα πλέον. Καί αν υπάρχουν δεν τα αφήνουν να βγουν στην επιφάνεια. Βολεύονται από τον λήθαργο. Το σκοτάδι όσο πάει καί απλώνεται, στους θεσμούς, στις ζωές μας, στα μυαλά μας...Καί κανείς δεν ανάβει ένα φως. Γιατί αν το ανάψει θα φανεί. Καί τότε κάποιος θα το σβήσει. Μία καί καλή.