Run

Βιαζόμαστε. Πάντα καί παντού. Έτσι μας θέλει η ζωή, βιαστικούς. Να μην προλαβαίνουμε να χαιρόμαστε τίποτα. Όχι εδώ τουλάχιστον. Όχι έτσι. Να μην είμαστε μαζί. Δίπλα. Νοητά πάντα ήμασταν και θα είμαστε. Πάντα το ήξερες καί το ήξερα. Δεν λες τι θέλεις. Πνίγεις τα πάντα μέσα σε αυτή τη βιασύνη. Τρέχουμε για να προλάβουμε μια στιγμή. Ένα δευτερόλεπτο. Μία αγκαλιά. Ένα κοίταγμα. Ένα χαμόγελο. Καί σκέφτομαι. Και ψάχνω. Έναν τρόπο να ξεφύγουμε από αυτά που μας κάνουν να μη χαιρόμαστε. Καί θέλω να σου πω να μην τρέχεις κι ας μην υπάρχει ο χρόνος. Καί λίγες μέρες, λίγες στιγμές φτάνουν γιά να καλύψουν όλα αυτά που χάνονται μέσα στην ταχύτητα και στη βουή της ζωής μας. Καί ελπίζω να αντέχεις σε όλο αυτό το ρυθμό καί να μη φοβάσαι. Καί μόλις θα φύγεις, ήδη έχεις φύγει δύο φορές, δυσκολεύομαι να μέινω όρθιος. Πάντα θα δυσκολεύομαι. Καί όταν λες αυτό το αντίο, σωριάζομαι. Μέσα μου, όχι μπροστά σου. Εκεί πάντα θα χαμογελώ. Και ανοίγω τα φώτα, να σε δω καλύτερα. Πάντα μέσα σε αυτό το νοητό σκοτάδι. Να δω τα μάτια σου. Με τις μυρωδιές καί το άγγιγμα σε έμαθα, σε αγάπησα. Θέλω να σε δω. Τώρα που όλα τρέχουν πιό γρήγορα από ποτέ. Ο χρόνος, τα δάκρυα, το μυαλό. Άντεξε, σε παρακαλώ. Κράτα καί κράτα με. Εγώ εδώ θα είμαι, πάντα. Το ξέρεις κι ας μη θες να το δεχτείς. Γιατί όσο κι αν έτρεχαν όλα γύρω εγώ δε βιάστηκα. Καί σε έμαθα. Και σε ξέρω. Και σε αγαπάω. Κάτι που δε θα το κάνει καλύτερα κανείς. Καί το νιώθεις και εσύ. Μακάρι να είχα λίγες μέρες να έφτιαχνα αυτό το χάος.

Εμπνευσμένο από το τραγούδι Run των Snow Patrol