Living

Φεύγοντας από την Αθήνα τις προηγούμενες τρείς μέρες, παρατήρησα ξανά το ίδιο πράγμα. Σ' αυτή την πόλη δε ζούμε. Αληθινά. Ανθρώπινα. Ένα άγχος, ένας κόμπος, ένα κάτι που δε μπορεί να μας αφήσει να ζήσουμε όσο θέλουμε αυτά που θέλουμε. Βία, μιζέρια, γκρίζο, νέφος, θόρυβος. Την Αθήνα την αγαπώ. Αλλά θα την ήθελα λίγο πιό ανθρώπινη. Ίσως πολύ πιό ανθρώπινη. Αυτό το καταλαβαίνω όποτε φεύγω. Όταν είμαι μέσα στη θάλασσα καί ακούω τα τζιτζίκια αντί γιά το ντάπα ντούπα των αθηναϊκών παραλιών. Όταν μυρίζω το θυμάρι αντί για το καυσαέριο. Όταν τα πάντα είναι φιλικά. Άνθρωποι καί ζώα. Όταν τα χρώματα σε κάθετι είναι χαρούμενα. Οι μουσικές είναι διαφορετικές. Η μπύρα έχει άλλη γεύση. Ο ήλιος δεν καίει τόσο. Το νερό της θάλασσας ποτέ δεν είναι πολύ κρύο. Τα κουνούπια δεν είναι ενοχλητικά. Οι στιγμές που πιάνεις τον εαυτό σου να χαμογελάει σα χαζός. Αναπνέεις και δεν πνίγεσαι. Τίποτα δε σου φαίνεται ακατόρθωτο. Και δε φταίει το μέρος γιά αυτό. Εσύ είσαι που τα κάνεις όλα. Η διάθεση σου. Η πόλη μας αγριεύει. Μας κλείνει στους εαυτούς μας. Μας γερνάει. Εμείς την αφήνουμε. Το να χαμογελάς χωρίς λόγο σε αυτή την πόλη θεωρείσαι χαζός. Στο νησί είσαι απλά χαρούμενος. Καί όποτε αντικρύζω την Αθήνα από το καράβι πάντα δίνω την υπόσχεση πως θα γίνω πιό ανθρώπινος. Άλλωστε αυτή η πόλη είμαστε εμείς. Αν οι διαθέσεις μας γίνουν καλύτερες, θα γίνει καί αυτή η πόλη...