Κι αν μας κλέψαν τη φωνή...

Δεν είμαι μεγάλος και έμπειρος. Μικρός είμαι, μόλις 23. Παιδάκι. Πάντα ήθελα να μπω σε αυτό το πράγμα που λέγεται δημοσιογραφία. Από τότε που άρχιζα να σκέφτομαι τι θέλω να κάνω όταν μεγαλώσω. Πίστευα πως το να είσαι καλός σε αυτό που κάνεις, να είσαι αντικειμενικός και να έχεις άποψη, ήταν τα κλειδιά που σου άνοιγαν την πόρτα σε αυτό τον χώρο. Παράτησα σχολές και πήγα να γραφτώ σε σχολή δημοσιογραφίας. Αθλητικής κιόλας, γιατί τον αθλητισμό τον αγαπάω. Πέρασα δύο χρόνια σπουδάζοντας σε ιδιωτική σχολή μεγαλοδημοσιογράφου της αθλητικής δημοσιογραφίας. Αυτό πέρα από τα μαθήματα συνεπαγόταν κα ιπρακτική εξάσκηση. Δηλαδή τσάμπα δουλειά. Βέβαια τότε, μπρος στον ενθουσιασμό μου και στην αρχική ματαιοδοξία του να ακούσω το όνομα μου, δεν το καταλάβαινα. Ήμουν χαρούμενος. Είχα άποψη, είχα στυλ, είχα τρόπο γραφής, είχα προσωπικό ύφος. Και η αγάπη μου γι' αυτό που σπούδαζα με έσπρωχνε να κάνω θυσίες σε άλλα πράγματα. Περνώντας ο καιρός άρχισα να παρατηρώ γύρω μου. Πέρα από τον ενθουσιασμό μου και την παιδική μου αφέλεια. Τι γινόταν μέσα στο χώρο που σπούδαζα. Άρχισα να ανακαλύπτω πως τα εφόδια που είχα ίσως και να μην ήταν αρκετά για να εργαστώ κάποτε στον χώρο. Η φράση "ξέρω τον τάδε και θα με χώσει εκεί" ακουγόταν όλο καί πιό συχνά. Και η αλήθεια είναι πως δεν πίστευα ποτέ ότι αυτοί που το έλεγαν θα έκαναν κάτι. Γιατί ήταν παιδιά με σοβαρά προβλήματα ανορθογραφίας. Και γιατί παρέμενα αθεράπευτα ρομαντικός. Κι όμως με τον καιρό αυτοί "χώθηκαν". Άλλοι στον όμιλο του "λατρεμένου" κύριου Αλαφούζου. Άλλοι στον ΔΟΛ. Άλλοι παρέμειναν στο ράδιο που έκανα την πρακτική μου παίρνοντας 100 ευρώ το μήνα ως μισθό. Οι καθηγητές που μας έκαναν μάθημα ήταν ονόματα στον χώρο της αθλητικής δημοσιογραφίας. Οι οποίοι ήταν εκεί απλά και μόνο για τη διαφήμιση της σχολής. Ουσιαστικό μάθημα δε γινόταν, διάφορα κοριτσάκια σαλιάριζαν μαζί τους προκειμένου να καβατζώσουν μία θέση κάπου, κάποτε. Δεν ήταν όλοι έτσι βέβαια. Γνώρισα και ανθρώπους στο χώρο που ήταν ΚΥΡΙΟΙ. Που μας έμαθαν την ουσία του χώρου και όχι το φαίνεσθαι. Εκεί αναρωτήθηκα για πρώτη φορά αν είναι αυτές οι φιλοδοξίες που έχω για τον εαυτό μου. Και πλέον το παιδικό μου όνειρο άρχισε να εξατμίζεται. Άρχισα να προσγειώνομαι στην πραγματικότητα. Εργάστηκα δοκιμαστικά σε όλα σχεδόν τα μέσα. Ραδιόφωνο, site, εφημερίδα και τηλεόραση. Και αυτό που έμαθα είναι πως αν είσαι άνθρωπος που σέβεται τον εαυτό του, έχει αξιοπρέπεια, ήθος και άποψη, καλύτερα γίνε σερβιτόρος. Και δεν είναι πεσιμιστικό αυτό που γράφω. Ρεαλιστικό είναι. Βλέποντας να επιζούν στη δημοσιογραφία κατακάθια του χώρου και να εκδιώχνονται διαμάντια επειδή είναι πολύ δημοσιογράφοι, καταλαβαίνει και ο πιό ανόητος, και ο πιό ονειροπαρμένος πως κι εδώ όλα είναι μία κλίκα. Φωνές όπως του Δημήτρη του Σούλτα θα έπρεπε να μένουν στο ραδιόφωνο για πάντα. Γιατί το αξίζουν. Αλλά δυστυχώς ό'τι αξίζει συνήθως χάνεται στη χώρα που ζούμε. Όμως εγώ, όπως και ο Δημήτρης, έχουμε την ίδια άποψη για το πώς πρέπει να λειτουργεί αυτός ο χώρος. Οι ακροατές το ίδιο. Οι περισσότεροι έστω. Και ελπίζουμε πως κάποια στιγμή αυτοί που αξίζουν να ακουστούν, θα ακουστούν. Χωρίς καμία έκπτωση στα όσα λένε ή πιστεύουν. Γιατί τη φωνή μπορεί να μας την έκλεψαν, αλλά την ελπίδα δε μπορεί να μας την κλέψει κανείς.