Μην μου γαμάτε την καρδιά είμαι παιδί ακόμα

Αναπολώ καμιά φορά τα παιδικά μου χρόνια. Τότε που όλα ήταν ακόμα τόσο αγνά. Τουλάχιστον δεν είχαν εκφυλιστεί στο βαθμό που έχουν εκφυλιστεί σήμερα. Ήταν ωραία τότε. Η γενιά η δική μου. Που πέρασε από το παιδικό στάδιο και δεν έγινε αυτόματα εφηβικό. Το παιδί άλλωστε σα λέξη παραπέμπει σε κάτι αγνό. Θυμάμαι που μαζευόμασταν στη γειτονιά και παίζαμε, όλα τα παιδία μαζί. Δεν ήμασταν ήρεμα παιδιά. Ποτέ δεν υπήρξαμε. Πόσες φορές γυρνούσα σπίτι με χτυπημένα το γόνατα μου και τους αγκώνες μου. Η μάνα μου να φωνάζει. Αλλά μυαλό δεν έβαζα. Αυτό το σκηνικό επαναλαμβανόταν κάθε μέρα σχεδόν. Έξω από το σπίτι πεζόδρομος. Κάθε απόγευμα ο αέρας πλημμύριζε με τις φωνές και τα γέλια μας. Πόσα τζάμια σπάσαμε με τη μπάλα του ποδοσφαίρου. Και μετα τρέχαμε να κρυφτούμε. Ακόμα θυμάμαι πως έτρεμα για να μη μας δουν. Λεφτά δεν υπήρχαν. Αλλά δε μας έλειψε ποτέ τίποτα. Ίσως γιατί είχαμε μάθει να περνάμε καλά με τα λίγα. Ρούχα, ούτε καν λόγος για μάρκες. Κινητά δεν υπήρχαν τότε. Θυμάμαι τον κόσμο και χωρίς κινητά. Και ήταν όλα πιό ανθρώπινα. Τουλάχιστον έτσι τα θυμάμαι. Οι άνθρωποι γνωρίζονταν μεταξύ τους. Υπήρχε μια οικειότητα. Μία μπέσα. Έτσι ήταν οι γονείς μας και το μετέδωσαν (ευτυχώς) και σε μας. Ο πατέρας μου μας φόρτωνε όλους στο αμάξι. Δε χωρούσαμε μα τα καταφέρναμε. Και όλοι μαζί σχολείο. Αγουροξυπνημένοι. Τα ρούχα εννοείται τα φορούσαμε κάτω από το πάπλωμα για να μην κρυώνουμε επειδή ήμασταν από τον ύπνο. Παρασκευόσαββατοκύριακο ήταν κάτι άπιαστο. Ο πατέρας μου πάντα μου έπαιρνε το Μίκυ Μάους. Η μόνη απαίτηση που είχα. Συνήθεια που τη συνεχίζω μέχρι και σήμερα που είμαι 23. Το Σάββατο Disney Club. Λυκούργος και Καρολίνα. Ένα μεγάλο μπωλ με κορν φλέηκς στο κρεβάτι και ξεκινούσε ο μαραθώνιος κινουμένων σχεδίων. Disney Club, Χελωνονιντζάκια, Στρουμφάκια... Σωστή τελετουργία. Ατελείωτες βόλτες με ποδήλατο μετά. Και ξαφνικά μεγαλώσαμε. Και δεν το καταλάβαμε. Άλλωστε όταν περνάς καλά δεν καταλαβαίνεις πόσο γρήγορα περνάει ο χρόνος. Πλεόν έχω γένια, ψήλωσα, άλλαξα... μέσα μου όμως παραμένω παιδί. Και προσπαθώ να το διατηρώ αυτό. Σήμερα ο πεζόδρομος δεν έχει γέλια και φωνές. Πάνε χρόνια. Τα παιδιά ακούνε μουσική από το κινητό μιλώντας για γκόμενες και αμάξια. Και είναι ακόμα 13. Τα κοριτσάκια αντί για 14 δείχνουν 24. Βάψιμο, μεγαλίστικα ρούχα, κινητό, στήσιμο. Οι απαιτήσεις άλλαξαν. Το i-phone αντικατέστησε το κινητό. Τα Starbucks αντικατέστησαν τα κορν φλέηκς. Το σεξ έγινε κάτι απόλυτα φυσιολογικό από μικρή ηλικία. Οι τσόντες κυκλοφορούν πλεόν ελεύθερα. Το τσιγάρο είναι δεδομένο. Πράγματα που εμείς όχι απλά δεν τα συζητούσαμε, αλλά όταν τύχαινε κοκκινίζαμε επειδή ντρεπόμασταν... Τα παιδιά μεγαλώνουν απότομα. Θέλουν να μεγαλώσουν γρήγορα. Γιατί ο κόσμος έχει γίνει πιό απαιτητικός πλέον. Δε σου δίνει τον χρόνο να παραμείνεις παιδί. Η διαφήμιση πλασάρει διαρκώς ψεύτικες ανάγκες. Η μόδα κάνει πλύση εγκεφάλου. Η ουσία χάνεται. Τα παιδιά δεν το καταλαβαίνουν. Χάνουν το πιό όμορφο κομμάτι της ζωής τους χωρίς να το αντιλαμβάνονται... και η ζωή συνεχίζεται...