Εργατικά δικαιώματα. Αναρωτιέμαι αν όντως ξέρουμε ποιά είναι αυτά. Κι αν ξέρουμε γιατί δεν τα διεκδικούμε. Θα μου πείς δύσκολοι καιροί για τέτοιες διεκδικήσεις. Προέχει να έχουμε τη δουλειά μας. Για να μπορούμε να (επι)ζούμε. Τώρα αν αδικούμαστε δεν πειράζει. Οχτώ ώρες είναι, θα περάσουν. Έτσι σκέφτονται οι περισσότεροι. Είναι η ελληνική νοοτροπία κατά κύριο λόγο. Η μη διεκδίκηση των στοιχειωδών εργασιακών δικαιωμάτων. Όπως επίσης και ο φόβος του να απαιτήσεις. Βλέπεις είναι καί ένα Δ.Ν.Τ στη μέση, τα έξοδα τρέχουν, έχεις κι αυτά τα δάνεια, φροντιστήρια των παιδιών και τελοσπάντων δόξα τω Θεό που έχω και τη δουλίτσα μου. Εκεί μας έχουν φτάσει δυστυχώς. Να γινόμαστε παιχνίδια στα χέρια των αφεντικών. Οι οποίοι εκμεταλλεύονται τα πάντα χωρίς να φοβούνται τίποτα. Άλλωστε άμα απαιτήσεις ξεκίνα τις διαδικασίες για το Δ.Ν.Τ. Και αυτό το Δ.Ν.Τ, μεγάλος μύθος. Πόσες αυθαιρεσίες γίνονται στο όνομα του. Απολύσεις, κλείσιμο επιχειρήσεων, μη καταβολή αποζημιώσεων, εικονικές χρεοκωπίες. Πράγματα αδιανόητα. Αλλά είπαμε. Η Ελλάδα είναι σε κρίση. Και όλα αυτά είναι μέσα στο παιχνίδι. Θεωρητικά. Είμαστε απαίδευτος λαός. Δυστυχώς. Φοβόμαστε να φωνάξουμε. Να αντισταθούμε. Να διαμαρτυρυθούμε. Φοβόμαστε να ζούμε και προτιμούμε να επιζούμε. Και αυτό δυστυχώς περνάει από γενιά σε γενιά. Το να μη μιλάς, το να βολεύεσαι, το να αγνοείς την αδικία. Και μετά φωνάζουμε πως μας πίνουν το αίμα ενώ δυστυχώς τους το προσφέρουμε μόνοι μας σε κολωνάτο ποτήρι με μία ελιά μέσα. Εις υγείαν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου