Πλάκα η μία, πλάκα και η άλλη...

Ξέρουμε πως στην Ελλάδα απαγορεύεται να κάνεις πολλά πράγματα. Ή καλύτερα, δε συμφέρει να τα κάνεις. Πλέον δε σε παίρνει ούτε να αρρωστήσεις. Ούτε να έχεις ένα ατύχημα. Είναι τουλάχιστον κωμικό σε μία (υποτίθεται) πολιτισμένη χώρα να μην πληρώνει το κράτος τους προμηθευτές νοσοκομείων και αυτοί με τη σειρά τους να μην εφοδιάζουν τα νοσοκομεία. Αντιλαμβάνομαι τα προβλήματα των προμηθευτών, φυσικά. Το θέμα δυστυχώς είναι πως την πληρώνει και πάλι ο λαός. Γιατί αν πάθει κάτι κάποιος πολιτικός δε θα τον πάνε σε δημόσιο νοσοκομείο, κακά τα ψέματα. Φτάσαμε σε σημείο να μένουν χωρίς φαγητό οι ασθενείς στο Δαφνί επί μία εβδομάδα. Καί αξίζει ένα μεγάλο μπράβο στους γιατρούς που έβαλαν το χέρι στην τσέπη τους και έφεραν φαγητό στο ίδρυμα. Αλλά αυτό προφανώς δε σώζει τίποτα. Εγχειρήσεις ματαιώνονται καθημερινά ακόμα κι αν αυτές είναι επείγουσες. Οι γιατροί δεν παίρνουν (λογικά) την ευθύνη για εγχειρήσεις, το ίδιο κάνουν και οι ασθενείς. Άλλωστε ποιός ρισκάρει τη ζωή του; Πέρα από το κράτος που πέρα από τα λεφτά μας και τα νεύρα μας, πλέον παίζει και με την υγεία μας. Η κυρία Μπιρμπίλη ανακοινώνει πεζοδρομήσεις κεντρικών οδών της Αθήνας από τη στιγμή σε λίγο καιρό που δε θα υπάρχει ούτε τσιρότο στα νοσοκομεία. Και πραγματικά ποιός ενδιαφέρεται για το αν θα πεζοδρομηθούν ή όχι οι δρόμοι. Τόσα χρόνα έτσι ζούμε. Απλώς θέλουν να δώσουν την ψευδαίσθηση στους ηλίθιους πως κάτι αλλάζει στη χώρα αυτή. Στο κράτος που ζούμε θεωρούνται σημαντικότερες οι πλάκες των πεζοδρομίων από τις πλάκες της ακτινογραφίας. Πλάκα η μία θα μου πείς, πλάκα και η άλλη. Το ζήτημα είναι πότε θα σταματήσει η πλάκα που μας κάνουν.